برای آنکه یک واریته جدید در سازمانهای زیربط دولتی به ثبت برسد بایستی شرایط زیر را داشته باشد:
1-واریته باید جدید باشد بدین معنی که از نظر خصوصیات مرفولوژیکی و فیزیولوژیکی از واریته های موجود کاملاً قابل تفکیک و تشخیص باشد.
2-به اندازة کافی یکنواخت باشد یعنی در واریته تفرق صفات مشاهده نشود.البته در این مورد خودگش بودن، دگرگش بودن،گرده افشانی آزاد و یا هیبرید بودن واریته مورد توجه قرار گیرد.
3-واریته باید تثبیت شده باشد یعنی خصوصیات آن طی نسلهای متوالی تغییر نکرده و ثابت باقی بماند.
4-واریته باید دارای نام مشخص و قابل ثبتی بوده و با نامهای واریته های دیگر غیر قابل اشتباه باشد.کلیه موارد فوق در بررسی های چند ساله توسط سازمانهای زیربط دولتی کنترل میشود. و در صورت تحقق شرایط فوق به واریته حق حفاظت قانونی اعطاء می گردد.و بدین ترتیب اصلاح گر به عنوان یک مخترع تلقی شده و واریته ایجاد شده توسط او به عنوان یک اختراع ، به ثبت می رسد.و حقوق بهره برداری از واریته برای مدت معینی (مثلاً برای غلات 25سال)به اصلاح گر تعلق می یابد.
یکی از شرایط ورود نام واریتة جدید در لیست واریته های ثبت شده داشتن ارزش زراعی می باشد بدین معنی که کشت یا مصرف واریته های جدید باید نسبت به واریته های موجود نوعی برتری داشته باشد و بدین ترتیب عملاً پس از بررسیهای چندین ساله توسط مؤسسات ثبت و گواهی بذر اجازة تکثیر بذر به واریته داده می شود و بهره برداری از واریته مجاز شناخته می شود.هر اصلاحگری قانوناً موظف است که واریته هایی را که به نام او به ثبت رسیده همیشه به صورت استاندارد حفظ نماید.این امر می تواند توسط مقامات زیربط کنترل شود.
همچنین اصلاح گر موظف است هر ساله نمونه ای از واریته های خود را جهت کنترل ، ثابت بودن صفات واریته و یکنواختی آن به مؤسسات کنترل کنندة دولتی ارسال نماید . قانون حفاظت از واریته ها اجازة انحصار استفاده از واریته را به شخص یا مؤسسه تولید کنندة آن تضمین می نماید .بدین ترتیب که بدون اجازه از صاحب واریته بذر هیچ واریته ای را نمی توان تکثیر و به بازار مصرف ارائه نمود. البته در موارد خاص می تواند یک مؤسسة تکثیر بذر در قبال پرداخت مبلغی به عنوان حق امتیاز به صاحب واریته اجازة تکثیر بذر واریتة جدید را دریافت کند. بدین ترتیب یک واریته می تواند سریعاً تکثیر و در منطقه وسیعی توزیع شود.همچنین هر یک از کشورهای اعضاء عضو سازمان بین المللی حفاظت از اصلاح گران نباتات نیز می توانند درخواست حفاظت از واریته های خود را بنمایند .معمولاً حفاظت از یک واریته 20 سال و درگیاهانی مانند سیب زمینی و درختان میوه 25 سال است و پس از آن حق امتیاز صاحب واریته باطل شده و هرکس می تواند بذر آن واریته را به بازار مصرف عرضه نماید.بدون اینکه به صاحب آن حق امتیازی بپردازد.البته حق قانونی حفاظت از واریته در هر زمانی می تواند از واریته سلب گردد و آن موقعی است که شرایط اعطاء آن ( جدید بودن ، یکنواخت بودن ، تثبیت شده بودن صفات واریته ) دیگر صدق ننماید.
1-واریته باید جدید باشد بدین معنی که از نظر خصوصیات مرفولوژیکی و فیزیولوژیکی از واریته های موجود کاملاً قابل تفکیک و تشخیص باشد.
2-به اندازة کافی یکنواخت باشد یعنی در واریته تفرق صفات مشاهده نشود.البته در این مورد خودگش بودن، دگرگش بودن،گرده افشانی آزاد و یا هیبرید بودن واریته مورد توجه قرار گیرد.
3-واریته باید تثبیت شده باشد یعنی خصوصیات آن طی نسلهای متوالی تغییر نکرده و ثابت باقی بماند.
4-واریته باید دارای نام مشخص و قابل ثبتی بوده و با نامهای واریته های دیگر غیر قابل اشتباه باشد.کلیه موارد فوق در بررسی های چند ساله توسط سازمانهای زیربط دولتی کنترل میشود. و در صورت تحقق شرایط فوق به واریته حق حفاظت قانونی اعطاء می گردد.و بدین ترتیب اصلاح گر به عنوان یک مخترع تلقی شده و واریته ایجاد شده توسط او به عنوان یک اختراع ، به ثبت می رسد.و حقوق بهره برداری از واریته برای مدت معینی (مثلاً برای غلات 25سال)به اصلاح گر تعلق می یابد.
یکی از شرایط ورود نام واریتة جدید در لیست واریته های ثبت شده داشتن ارزش زراعی می باشد بدین معنی که کشت یا مصرف واریته های جدید باید نسبت به واریته های موجود نوعی برتری داشته باشد و بدین ترتیب عملاً پس از بررسیهای چندین ساله توسط مؤسسات ثبت و گواهی بذر اجازة تکثیر بذر به واریته داده می شود و بهره برداری از واریته مجاز شناخته می شود.هر اصلاحگری قانوناً موظف است که واریته هایی را که به نام او به ثبت رسیده همیشه به صورت استاندارد حفظ نماید.این امر می تواند توسط مقامات زیربط کنترل شود.
همچنین اصلاح گر موظف است هر ساله نمونه ای از واریته های خود را جهت کنترل ، ثابت بودن صفات واریته و یکنواختی آن به مؤسسات کنترل کنندة دولتی ارسال نماید . قانون حفاظت از واریته ها اجازة انحصار استفاده از واریته را به شخص یا مؤسسه تولید کنندة آن تضمین می نماید .بدین ترتیب که بدون اجازه از صاحب واریته بذر هیچ واریته ای را نمی توان تکثیر و به بازار مصرف ارائه نمود. البته در موارد خاص می تواند یک مؤسسة تکثیر بذر در قبال پرداخت مبلغی به عنوان حق امتیاز به صاحب واریته اجازة تکثیر بذر واریتة جدید را دریافت کند. بدین ترتیب یک واریته می تواند سریعاً تکثیر و در منطقه وسیعی توزیع شود.همچنین هر یک از کشورهای اعضاء عضو سازمان بین المللی حفاظت از اصلاح گران نباتات نیز می توانند درخواست حفاظت از واریته های خود را بنمایند .معمولاً حفاظت از یک واریته 20 سال و درگیاهانی مانند سیب زمینی و درختان میوه 25 سال است و پس از آن حق امتیاز صاحب واریته باطل شده و هرکس می تواند بذر آن واریته را به بازار مصرف عرضه نماید.بدون اینکه به صاحب آن حق امتیازی بپردازد.البته حق قانونی حفاظت از واریته در هر زمانی می تواند از واریته سلب گردد و آن موقعی است که شرایط اعطاء آن ( جدید بودن ، یکنواخت بودن ، تثبیت شده بودن صفات واریته ) دیگر صدق ننماید.
دیدگاه ها