مروری بر گاو نژاد برهمن
نژاد برهمن که از گاوهای بوسیندیکاس سرچشمه گرفته، در اصل از هند آورده شده است. طی قرن ها قرار گرفتن در معرض ذخایر غذایی ناکافی، آفات حشره ای، انگل ها، بیماری ها و آب و هوای بسیار گرم هند، گاو بومی، سازگاری های قابل توجهی برای بقا ایجاد کرده است. این گاوها "گاوهای مقدس هند" هستند و بسیاری از کسانی که مذهب هندو دارند از گوشت آنها نمی خورند، اجازه نمی دهند که آنها را بکشند و آنها را نمی فروشند. این موارد به علاوة قوانین قرنطینه سازی در ایالات متحده، واردات این گاوها از هند به آمریکا را مشکل کرده است.
تمام گاوهای بوسیندیکاس با یک برآمدگی در بالای شانه و گردن شناخته می شوند. ستون فقرات در زیر برآمدگی (کوهان) گسترده شده و بافتهای ماهیچه ای قابل توجهی روی ستون فقرات را پوشانده است. دیگر ویژگی این گاوها شاخ آنهاست که معمولاً به طرف بالا خمیده شده و گاهی اوقات به طرف پشت خم شده است، گوشهایشان که عموماً بزرگ و آویخته هستند و زیر گلو و غبغب که مقدار زیادی پوست اضافی دارد. آنها همچنین نسبت به گاوهای اروپایی (بوستاروس) غدد عرق کاملاً گسترده ای دارند و می توانند آزادانه تعرق کنند. گاوهای بوسیندیکاس یک ترشح روغنی از غدد چربی دار دارند که بوی تندی دارد و گفته می شود که باعث دفع حشرات می شود.
خاستگاه این نژاد
30 نژاد کاملاً مشخص در هند ثبت شده است. سه نژاد اصلی یا گونة اصلی به ایالات متحده آورده شد و برای توسعة نژاد برهمن مورد استفاده قرار گرفت که عبارت بود از گوزرات، نلور و ژیر. به علاوه، نژاد کریشنا والی معرفی شد و در دامنة کمتری مورد استفاده قرار گرفت. شباهت کلی نژاد گوزرت با گاوهای انتخابی و توسعه داده شده در این کشور اشاره به این دارد که گله دارانی که با این نژاد کار کرده اند، عموماً این گونه را ترجیح داده اند.
معرفی به ایالات متحده
گزارشات متناقضی در مورد طریقة دقیق معرفی گاوهای هندی به ایالات متحده وجود دارد، امّا گزارش زیر به دکتر هیلتون بریجز، نویسندة "نژادهای جدید چارپایان" توسط انجمن پرورش دهندگان برهمن آمریکایی برای خلاصه کردن چگونگی واردات، ارائه شد:
اوّلین گاوهای هندی، از هر نوع که بوده، در سال 1849 توسط دکتر جیمز بوستون استاندار استان فیرفیلد، جنوب کارولینا که معتقد است که وقتی به عنوان مشاور کشاورزی به سولتان ترکیه رفته با گاوهای بوسیندیکاس آشنا شده است. اگرچه فرزندان این گاوها به طور گسترده در جنوب منتشر شده بودند، هویت کامل آنها در طول جنگ جهانی دوّم، از بین رفت.
گاوهای نر هندی به "ریچارد بارو" داده شد. یک پنبه کار و نیشکرکار ایالت فرانسیس ویل، LA در 1854 توسط سلطنت بریتانیا برای خدمات آقای بارو در زمینة آموزش کشت پنبه و نیشکر به یک نمایندة انگلیسی که این فنون را به هند می برد. فرزندان این گاوها با عنوان گاوهای "بارو گرید" شناخته می شوند که در سراسر ناحیة ساحلی خلیج شناخته شد. موفقیت این دو حیوان منجر به وارد کردن دو گاو نر هندی دیگر در سال 1885 توسط جی ام فراست و آلبرت مونتگومری اهل بوستون تگزاس شد. با جفت گیری این دو گاو نر با گوساله های گاوهای نر "بارو"، اوّلین تلاش برای تغلیظ خون گلة بوسیندیکاس در ایالات متحده انجام شد.
تعداد محدودی از حیوانات گهگاه توسط سازمان های سیرک وارد می شدند که برخی از بهترین آنها توسط کشاورزان و گله داران خریداری می شدند. یکی از مشهورترین این خریدها، یک گاو نر قرمز به نام پرینس بود که در سال 1904 توسط ای. ام مکفادین اهل ویکتوریای تگزاس از شو حیوانات هاگتباخ خریداری شد. مورد دیگر فروش حدود 12 رأس گاو هندی توسط هاگتباخ بود که در نهایت توسط دکتر ویلیام استیت ژاکوپ اهل بوستون خریداری شدند.
در طول 6-1905 مزرعة پیرز تگزاس با کمک توماس ام اوکانر اهل ویکتوریای تگزاس، 30 گاو نر و 3 گاو ماده از چند نوع هندی را وارد کردند. این ها شخصاً توسط آبل پی بوردن مسئول مزرعة پیرز انتخاب شدند.
در طول سال های 24-1923، 90 گاو نر از انواع گوجرات، گیر و نلور از برزیل وارد شدند. در سال 1925 صادرات دیگری از برزیل من جمله 120 گاو نر و 18 گاو ماده به این کشور رسیدند. هر دو گروه به مکزیک حمل شدند و از آنجا به طور زمینی به ایالات متحده آورده شدند.
18 گاو نر برزیلی در سال 1946 از طریق مکزیک به تگزاس آورده شدند.
توسعة نژادی
گفته می شود که در طی دورة 20-1910 بسیاری از گله ها در بخش جنوب غربی تگزاس و قسمت های ساحل کشور در طول خلیج مکزیک، شواهد قابل ملاحظه ای از نژاد باسیندیکاس را نشان دادند. به طور طبیعی بسیاری از گاوهای نری که مورد استفاده قرار گرفتند حاصل امتزاج با گاوهای دیگر بودند. برخی تکثیرکنندگان تلاش کردند تا گله را خالص نگه دارند امّا تعداد کمی بودند.
از آنجا که ثبت های کمتر از 300 برهمن وارداتی وجود دارد که بخش اعظم آنها گاو نر بوده اند، باید فرض شود که دیگر نژادها حیوانات مبنا برای تکثیر را فراهم کردند. از گاوهای نر برای گاوهای مادة نژادهای اروپایی و حاصل این امتزاج ها استفاده شد تا نسل پنجم، فرزندان نه تنها مزیت نژاد باسندیکاس را داشتند بلکه فشار انتخابی تولید یک حیوان که عموماً نسبت به حیوانات در ابتدا وارد شده برای تولید گوشت برتر شمرده می شدند را میسر کرد.
ویژگی های فیزیکی
برهمن ها از نظر اندازه در بین نژادهای گوشتی یافت شده در ایالات متحده، متوسط هستند. در شرایط متوسط گاوها معمولاً 1600 تا 2200 پوند و گاوهای ماده از 1000 تا 1400 پوند وزن دارند. گوساله ها در زمان تولّد کوچک هستند و بین 60 تا 65 پوند وزن دارند امّا بسیار سریع رشد می کنند و در مقایسه با نژادهای دیگر وزن بیشتری می گیرند. بنابراین حالت گاو برهمن زیر سئوال است. برهمن ها باهوش، خجالتی و کنجکاو می باشند. آنها به طور غیرمعمول جان سخت، صرفه جو و سازگار با دامنه ای وسیع از آب و هوا و غذا می باشند. با این حال این ویژگیها حاکی از روش های جابجایی دقیق و با احتیاط می باشد. برهمن ها توجه را دوست دارند و می توانند بسیار مطیع شوند. آنها سریعاً نسبت به نوع برخورد خوب یا بدی که دریافت می کنند واکنش نشان می دهند. برهمن ها اگر به خوبی تکثیر شوند، عاقلانه با آنها رفتار شود و به طور مناسب انتخاب شوند، می توان مثل نژادهای دیگر با آنها کار کرد.
رنگ: برهمن ها در رنگ از خاکستری بسیار روشن تا قرمز تقریباً تیره متغیّر هستند. اکثریت گاوها خاکستری روشن تا متوسط هستند. گاوهای نر بالغ به طور طبیعی تیره تر از گاوهای ماده هستند و معمولاً نواحی تیره روی گردن، شانه ها و قسمت های پایینی دارند.
تحمل گرما: مطالعات در دانشگاه میسوری مشخص کرد که گاوهای برهمن و اروپایی در دمای کمتر از ْ8 فارنهایت به خوبی رشد می کنند. آنها دریافتند که گاوهای اروپایی به شکلی نامطلوب وقتی که دمای هوا بیش از ْ70 فارنهایت می رسد، رنج می برند. زمانی که دما از ْ75 فارنهایت می گذرد افزایش دمای بدن و کاهش اشتها و تولید شیر در آنها رخ می دهد. از طرف دیگر، برهمن ها تأثیرات کمی در اثر دمای بالا تا نزدیک ْ105 فارنهایت نشان می دهند. اگرچه تحمل گرما تنها یکی از فاکتورهای سازگاری گاوها با محیط است، امّا خیلی مهم است. بعضی از عواملی که به برهمن ها اجازه می دهد تا با شرایط نامطلوب سازگار شوند عبارتند از:
1- پوشش مو. موهای کوتاه، ضخیم و درخشان برهمن ها که بیشتر نور خورشید را منعکس می کنند، به توانایی آنها برای چریدن در زیر آفتاب شدید وسط روز بدون آنکه ناراحت شوند، کمک می کند.
2- ماده های رنگی پوست. ماده های رنگی تیرة پوست برهمن ها اشعه های نور خورشید را جذب می کنند که مقدار زیاد آنها به لایه های بافتی عمیق تر صدمه می زند.
3- پوست شل و آزاد. یک پوست کاملاً شل روی بدن برهمن ها به توانایی آنها برای مقاومت در هوای گرم کمک می کند زیرا باعث افزایش سطح بدن و افزایش سرد شدن بدن می شوند.
4- توانایی تعرق. برهمن ها غدد عرق دارند و توانایی آنها در عرق کردن که از منافذ پوست به راحتی خارج می شوند، به آنها در تحمل گرما کمک می کنند.
5- گرمای داخلی بدن. یکی از عواملی که در تحمل گرمای زیاد برهمن ها دخالت دارد و در مطالعات و بررسی های میوری مشخص شد، این است که آنها گرمای داخلی کمتری نسبت به گاوهای نژاد اروپایی در آب و هوای گرم ایجاد می کنند. گرمای اضافی ایجاد شده از تغذیه در رشد و تولید شیر اثر معکوس دارند.
گاوهای برهمن یک محل واحد در تولید گاوهای آمریکایی دارند. برهمن و گاوهایی که درصدی از نژاد برهمن را دارند، مشخص شده که در ناحیة ساحلی جنوبی ایالات متحده بسیار مفید هستند، جایی که آنها توانایی خود برای تحمل آب و هوای گرم و مرطوب و مقاومت در برابر حشرات به اثبات رسانده اند. در سال های اخیر، گاوهای برهمن از محل های اوّلیه شان به طور قابل توجهی منتشر شده اند و اکنون در سراسر ایالات متحده یافت می شوند. آنها مادران خوبی هستند و شیر بسیار خوبی را تحت شرایطی که برای گاوهای اروپایی نامطلوب است را تولید می کنند. آنها شهرت قابل توجهی به خاطر درصد پوشش دارند و لاشه های آنها دارای ارزش برش خوب بوده و دارای حداقل چربی بیرونی است.
احتمالاً بزرگترین ویژگی نژاد برهمن و تکثیرکنندگان آن رشد سریع نژاد در خارج از ایالات متحده می باشد و آنها نسبت بزرگی از صادرات گله های ما به خارج از قارة آمریکای شمالی را تشکیل می دهد.
نژاد برهمن که از گاوهای بوسیندیکاس سرچشمه گرفته، در اصل از هند آورده شده است. طی قرن ها قرار گرفتن در معرض ذخایر غذایی ناکافی، آفات حشره ای، انگل ها، بیماری ها و آب و هوای بسیار گرم هند، گاو بومی، سازگاری های قابل توجهی برای بقا ایجاد کرده است. این گاوها "گاوهای مقدس هند" هستند و بسیاری از کسانی که مذهب هندو دارند از گوشت آنها نمی خورند، اجازه نمی دهند که آنها را بکشند و آنها را نمی فروشند. این موارد به علاوة قوانین قرنطینه سازی در ایالات متحده، واردات این گاوها از هند به آمریکا را مشکل کرده است.
تمام گاوهای بوسیندیکاس با یک برآمدگی در بالای شانه و گردن شناخته می شوند. ستون فقرات در زیر برآمدگی (کوهان) گسترده شده و بافتهای ماهیچه ای قابل توجهی روی ستون فقرات را پوشانده است. دیگر ویژگی این گاوها شاخ آنهاست که معمولاً به طرف بالا خمیده شده و گاهی اوقات به طرف پشت خم شده است، گوشهایشان که عموماً بزرگ و آویخته هستند و زیر گلو و غبغب که مقدار زیادی پوست اضافی دارد. آنها همچنین نسبت به گاوهای اروپایی (بوستاروس) غدد عرق کاملاً گسترده ای دارند و می توانند آزادانه تعرق کنند. گاوهای بوسیندیکاس یک ترشح روغنی از غدد چربی دار دارند که بوی تندی دارد و گفته می شود که باعث دفع حشرات می شود.
خاستگاه این نژاد
30 نژاد کاملاً مشخص در هند ثبت شده است. سه نژاد اصلی یا گونة اصلی به ایالات متحده آورده شد و برای توسعة نژاد برهمن مورد استفاده قرار گرفت که عبارت بود از گوزرات، نلور و ژیر. به علاوه، نژاد کریشنا والی معرفی شد و در دامنة کمتری مورد استفاده قرار گرفت. شباهت کلی نژاد گوزرت با گاوهای انتخابی و توسعه داده شده در این کشور اشاره به این دارد که گله دارانی که با این نژاد کار کرده اند، عموماً این گونه را ترجیح داده اند.
معرفی به ایالات متحده
گزارشات متناقضی در مورد طریقة دقیق معرفی گاوهای هندی به ایالات متحده وجود دارد، امّا گزارش زیر به دکتر هیلتون بریجز، نویسندة "نژادهای جدید چارپایان" توسط انجمن پرورش دهندگان برهمن آمریکایی برای خلاصه کردن چگونگی واردات، ارائه شد:
اوّلین گاوهای هندی، از هر نوع که بوده، در سال 1849 توسط دکتر جیمز بوستون استاندار استان فیرفیلد، جنوب کارولینا که معتقد است که وقتی به عنوان مشاور کشاورزی به سولتان ترکیه رفته با گاوهای بوسیندیکاس آشنا شده است. اگرچه فرزندان این گاوها به طور گسترده در جنوب منتشر شده بودند، هویت کامل آنها در طول جنگ جهانی دوّم، از بین رفت.
گاوهای نر هندی به "ریچارد بارو" داده شد. یک پنبه کار و نیشکرکار ایالت فرانسیس ویل، LA در 1854 توسط سلطنت بریتانیا برای خدمات آقای بارو در زمینة آموزش کشت پنبه و نیشکر به یک نمایندة انگلیسی که این فنون را به هند می برد. فرزندان این گاوها با عنوان گاوهای "بارو گرید" شناخته می شوند که در سراسر ناحیة ساحلی خلیج شناخته شد. موفقیت این دو حیوان منجر به وارد کردن دو گاو نر هندی دیگر در سال 1885 توسط جی ام فراست و آلبرت مونتگومری اهل بوستون تگزاس شد. با جفت گیری این دو گاو نر با گوساله های گاوهای نر "بارو"، اوّلین تلاش برای تغلیظ خون گلة بوسیندیکاس در ایالات متحده انجام شد.
تعداد محدودی از حیوانات گهگاه توسط سازمان های سیرک وارد می شدند که برخی از بهترین آنها توسط کشاورزان و گله داران خریداری می شدند. یکی از مشهورترین این خریدها، یک گاو نر قرمز به نام پرینس بود که در سال 1904 توسط ای. ام مکفادین اهل ویکتوریای تگزاس از شو حیوانات هاگتباخ خریداری شد. مورد دیگر فروش حدود 12 رأس گاو هندی توسط هاگتباخ بود که در نهایت توسط دکتر ویلیام استیت ژاکوپ اهل بوستون خریداری شدند.
در طول 6-1905 مزرعة پیرز تگزاس با کمک توماس ام اوکانر اهل ویکتوریای تگزاس، 30 گاو نر و 3 گاو ماده از چند نوع هندی را وارد کردند. این ها شخصاً توسط آبل پی بوردن مسئول مزرعة پیرز انتخاب شدند.
در طول سال های 24-1923، 90 گاو نر از انواع گوجرات، گیر و نلور از برزیل وارد شدند. در سال 1925 صادرات دیگری از برزیل من جمله 120 گاو نر و 18 گاو ماده به این کشور رسیدند. هر دو گروه به مکزیک حمل شدند و از آنجا به طور زمینی به ایالات متحده آورده شدند.
18 گاو نر برزیلی در سال 1946 از طریق مکزیک به تگزاس آورده شدند.
توسعة نژادی
گفته می شود که در طی دورة 20-1910 بسیاری از گله ها در بخش جنوب غربی تگزاس و قسمت های ساحل کشور در طول خلیج مکزیک، شواهد قابل ملاحظه ای از نژاد باسیندیکاس را نشان دادند. به طور طبیعی بسیاری از گاوهای نری که مورد استفاده قرار گرفتند حاصل امتزاج با گاوهای دیگر بودند. برخی تکثیرکنندگان تلاش کردند تا گله را خالص نگه دارند امّا تعداد کمی بودند.
از آنجا که ثبت های کمتر از 300 برهمن وارداتی وجود دارد که بخش اعظم آنها گاو نر بوده اند، باید فرض شود که دیگر نژادها حیوانات مبنا برای تکثیر را فراهم کردند. از گاوهای نر برای گاوهای مادة نژادهای اروپایی و حاصل این امتزاج ها استفاده شد تا نسل پنجم، فرزندان نه تنها مزیت نژاد باسندیکاس را داشتند بلکه فشار انتخابی تولید یک حیوان که عموماً نسبت به حیوانات در ابتدا وارد شده برای تولید گوشت برتر شمرده می شدند را میسر کرد.
ویژگی های فیزیکی
برهمن ها از نظر اندازه در بین نژادهای گوشتی یافت شده در ایالات متحده، متوسط هستند. در شرایط متوسط گاوها معمولاً 1600 تا 2200 پوند و گاوهای ماده از 1000 تا 1400 پوند وزن دارند. گوساله ها در زمان تولّد کوچک هستند و بین 60 تا 65 پوند وزن دارند امّا بسیار سریع رشد می کنند و در مقایسه با نژادهای دیگر وزن بیشتری می گیرند. بنابراین حالت گاو برهمن زیر سئوال است. برهمن ها باهوش، خجالتی و کنجکاو می باشند. آنها به طور غیرمعمول جان سخت، صرفه جو و سازگار با دامنه ای وسیع از آب و هوا و غذا می باشند. با این حال این ویژگیها حاکی از روش های جابجایی دقیق و با احتیاط می باشد. برهمن ها توجه را دوست دارند و می توانند بسیار مطیع شوند. آنها سریعاً نسبت به نوع برخورد خوب یا بدی که دریافت می کنند واکنش نشان می دهند. برهمن ها اگر به خوبی تکثیر شوند، عاقلانه با آنها رفتار شود و به طور مناسب انتخاب شوند، می توان مثل نژادهای دیگر با آنها کار کرد.
رنگ: برهمن ها در رنگ از خاکستری بسیار روشن تا قرمز تقریباً تیره متغیّر هستند. اکثریت گاوها خاکستری روشن تا متوسط هستند. گاوهای نر بالغ به طور طبیعی تیره تر از گاوهای ماده هستند و معمولاً نواحی تیره روی گردن، شانه ها و قسمت های پایینی دارند.
تحمل گرما: مطالعات در دانشگاه میسوری مشخص کرد که گاوهای برهمن و اروپایی در دمای کمتر از ْ8 فارنهایت به خوبی رشد می کنند. آنها دریافتند که گاوهای اروپایی به شکلی نامطلوب وقتی که دمای هوا بیش از ْ70 فارنهایت می رسد، رنج می برند. زمانی که دما از ْ75 فارنهایت می گذرد افزایش دمای بدن و کاهش اشتها و تولید شیر در آنها رخ می دهد. از طرف دیگر، برهمن ها تأثیرات کمی در اثر دمای بالا تا نزدیک ْ105 فارنهایت نشان می دهند. اگرچه تحمل گرما تنها یکی از فاکتورهای سازگاری گاوها با محیط است، امّا خیلی مهم است. بعضی از عواملی که به برهمن ها اجازه می دهد تا با شرایط نامطلوب سازگار شوند عبارتند از:
1- پوشش مو. موهای کوتاه، ضخیم و درخشان برهمن ها که بیشتر نور خورشید را منعکس می کنند، به توانایی آنها برای چریدن در زیر آفتاب شدید وسط روز بدون آنکه ناراحت شوند، کمک می کند.
2- ماده های رنگی پوست. ماده های رنگی تیرة پوست برهمن ها اشعه های نور خورشید را جذب می کنند که مقدار زیاد آنها به لایه های بافتی عمیق تر صدمه می زند.
3- پوست شل و آزاد. یک پوست کاملاً شل روی بدن برهمن ها به توانایی آنها برای مقاومت در هوای گرم کمک می کند زیرا باعث افزایش سطح بدن و افزایش سرد شدن بدن می شوند.
4- توانایی تعرق. برهمن ها غدد عرق دارند و توانایی آنها در عرق کردن که از منافذ پوست به راحتی خارج می شوند، به آنها در تحمل گرما کمک می کنند.
5- گرمای داخلی بدن. یکی از عواملی که در تحمل گرمای زیاد برهمن ها دخالت دارد و در مطالعات و بررسی های میوری مشخص شد، این است که آنها گرمای داخلی کمتری نسبت به گاوهای نژاد اروپایی در آب و هوای گرم ایجاد می کنند. گرمای اضافی ایجاد شده از تغذیه در رشد و تولید شیر اثر معکوس دارند.
گاوهای برهمن یک محل واحد در تولید گاوهای آمریکایی دارند. برهمن و گاوهایی که درصدی از نژاد برهمن را دارند، مشخص شده که در ناحیة ساحلی جنوبی ایالات متحده بسیار مفید هستند، جایی که آنها توانایی خود برای تحمل آب و هوای گرم و مرطوب و مقاومت در برابر حشرات به اثبات رسانده اند. در سال های اخیر، گاوهای برهمن از محل های اوّلیه شان به طور قابل توجهی منتشر شده اند و اکنون در سراسر ایالات متحده یافت می شوند. آنها مادران خوبی هستند و شیر بسیار خوبی را تحت شرایطی که برای گاوهای اروپایی نامطلوب است را تولید می کنند. آنها شهرت قابل توجهی به خاطر درصد پوشش دارند و لاشه های آنها دارای ارزش برش خوب بوده و دارای حداقل چربی بیرونی است.
احتمالاً بزرگترین ویژگی نژاد برهمن و تکثیرکنندگان آن رشد سریع نژاد در خارج از ایالات متحده می باشد و آنها نسبت بزرگی از صادرات گله های ما به خارج از قارة آمریکای شمالی را تشکیل می دهد.
دیدگاه ها