محدودیت مصرف خوراک در طیور
کامیار تمیز راد
هنگامی که حیوانی تحت محدودیت تغذیه ای پرورش می یابد نسبت به حیوانی که تحت چنین سیستم پرورشی نبوده است رشد سریعتری دارد و مواد مغذی کافی برایش تامین می شود. گزارش های رسیده در خصوص اجرای برنامه محدودیت خوراک معمولا در خصوص عملکرد جوجه ها (وزن بدن, بازدهی خوراک چربی لاشه) منجر به پاسخ های متعددی می شود , زیرا دیگر عوامل مانند شدت, زمان بندی ودوره مصرف خوراک مجدد جنس یا سویه ممکن است بر قابلیت جوجه برای جبران رشد به تا خیر افتاده اثر بگذارد.
این مطالعه جهت اثر محدودیت ارائه خوراک در اوایل دوره درمقایسه با ارائه کامل خوراک تا زمان سن ارئه به بازار بر عملکرد تولید صورت پذیرفته است. این مطالعه بر روی جوجه ها ی حاصل از مخلوط دو(هوبارد) که همزمان از تخم خارج شده اند و طی 10 روز ابتدایی پرورش بر روی بستر پرورش داده شده اند انجام شد. در روز یازدهم جوجه ها به تیمار های A,B,C,D اختصاص داده شدند ودرهر تیمار 30 جوجه قرار گرفت. آزمایش مذکور شامل 10 تکرار بود و تیمار ها بدین شرح بودند:
تیمار در صد محدودیت ارائه خوراک
A (شاهد) مصرف اختیاری خوراک
B 90 درصد مصرف اختیاری خوراک
C 80 درصد مصرف اختیاری خوراک
D 70 درصد مصرف اختیاری خوراک
اعداد 90،80،70 محدودیت مصرف حاصل از مصرف اختیاری خوراک در روز10 پرورش یود . مدت ارائه تیمار( اجرای آزمایش) از روز 11تا 18 پرورش بود. دوره پرورش در42 روزگی به پایان رسید وجوجه ها روانه بازار شدند. در پایان دوره پرورش وزن بدن ومیزان مصرف خوراک برای محاصبه ضریب تبدیل خوراک(FCR ) به طور هفتگی ثبت شد، وداده های جمع آوری شده برای آنالیز واریانس به کاررفت.
نتیجه حاصل از این آزمایش حاکی از آن بود که محدودیت مصرف خوراک بر روی افزایش وزن اثر گذاشت. جوجه هایی که 70و80 درصد مصرف اختیاری، خوراک دریافت کردند به طوز معنی داری وزن کمتری داشتند. در حالیکه هیچ تفاوتی از نظر آماری در بین گروهی که 90 درصد مصرف اختیاری خوراک داشتند در مقایسه با گروهی که به صورت اختیاری خوراک مصرف کردند مشاهده نشد . کاهش 25تا 30 درصدی درافزایش وزن به واسطه مقدار مواد مغذی در دسترس در نتیجه محدودیت مصرف خوراک مشاهده شد، اما جبران این کاهش وزن درهفته های بعدی صورت گرفت.
جوجه هایی که دچار محدودیت مصرف خوراک بودند، در مقایسه با آنها که به صورت اختیاری خوراک مصرف کردند طی هفته 2تا4 خوراک بیشتری مصرف کردند.اگر چه، پرندگان با محدو دیت مصرف 80و90 درصدی به مقدار جزیی خوراک بیشتری مصرف کردند و نسبتا ضریب تبدیل پایین تری داشتند. اما گروهی که دچار محدودیت مصرف خوراک 70 درصدی بودند در مقایسه با پرندگانی که محدو دیت مصرف داشتند این امر منطقی به نظر می رسد، زیرا محدودیت شدید تر معمولا منجر به مصرف انرژی متا بولیسمی ظاهری بهتر می شود.
از نظر مصرف خوراک بین پرندگانی که محدودیت مصرف داشتند در مقایسه با پرندگانی که تحت تیمار محدودیت مصرف خوراک قرار نگرفتند هیچ تفاوتی مشاهده نشد،اما به نظر می رسد که پرندگان با محدودیت مصرف خوراک بازدهی بهتری رادر استفاده از خوراک داشته اند . از آنجا که دوره اعمال محدودیت مصرف خوراک در این ازمایش کوتاه بود نسبت به سایر آزمایش های منجر به افزایش وزن نهایی معنی دار در انتهای آزمایش نشد به طور کلی به تظر میرسد که محدودیت ارائه خوراک تا7/0 درصد در سنین جوانی راه حل مناسبی برای تولید بهینه جوجه های گوشتی است که درسنین جوانی دچار محدودیت مصرف خوراک می شوند. زیرا قادر به جبران این کاهش وزن در هنگام ارائه به بازار هستند.عملکرد بهتر در نتیجه کاربرد مواد مغذی از خوراک مصرف شده است. این فرضیه ارائه شده است که انرژی ودیگر مواد مغذی که صرف رشد جبرانی می شود ناشی از کاهش در احتیاج های نگهداری پرنده است.زیرا پرندگانی که به این شیوه تغذیه می شونددرهنگام محدودیت مصرف خوراک وزن کمتری دارند ودر نتیجه از اندازه متابولیکی کاسته می شود.
کامیار تمیز راد
هنگامی که حیوانی تحت محدودیت تغذیه ای پرورش می یابد نسبت به حیوانی که تحت چنین سیستم پرورشی نبوده است رشد سریعتری دارد و مواد مغذی کافی برایش تامین می شود. گزارش های رسیده در خصوص اجرای برنامه محدودیت خوراک معمولا در خصوص عملکرد جوجه ها (وزن بدن, بازدهی خوراک چربی لاشه) منجر به پاسخ های متعددی می شود , زیرا دیگر عوامل مانند شدت, زمان بندی ودوره مصرف خوراک مجدد جنس یا سویه ممکن است بر قابلیت جوجه برای جبران رشد به تا خیر افتاده اثر بگذارد.
این مطالعه جهت اثر محدودیت ارائه خوراک در اوایل دوره درمقایسه با ارائه کامل خوراک تا زمان سن ارئه به بازار بر عملکرد تولید صورت پذیرفته است. این مطالعه بر روی جوجه ها ی حاصل از مخلوط دو(هوبارد) که همزمان از تخم خارج شده اند و طی 10 روز ابتدایی پرورش بر روی بستر پرورش داده شده اند انجام شد. در روز یازدهم جوجه ها به تیمار های A,B,C,D اختصاص داده شدند ودرهر تیمار 30 جوجه قرار گرفت. آزمایش مذکور شامل 10 تکرار بود و تیمار ها بدین شرح بودند:
تیمار در صد محدودیت ارائه خوراک
A (شاهد) مصرف اختیاری خوراک
B 90 درصد مصرف اختیاری خوراک
C 80 درصد مصرف اختیاری خوراک
D 70 درصد مصرف اختیاری خوراک
اعداد 90،80،70 محدودیت مصرف حاصل از مصرف اختیاری خوراک در روز10 پرورش یود . مدت ارائه تیمار( اجرای آزمایش) از روز 11تا 18 پرورش بود. دوره پرورش در42 روزگی به پایان رسید وجوجه ها روانه بازار شدند. در پایان دوره پرورش وزن بدن ومیزان مصرف خوراک برای محاصبه ضریب تبدیل خوراک(FCR ) به طور هفتگی ثبت شد، وداده های جمع آوری شده برای آنالیز واریانس به کاررفت.
نتیجه حاصل از این آزمایش حاکی از آن بود که محدودیت مصرف خوراک بر روی افزایش وزن اثر گذاشت. جوجه هایی که 70و80 درصد مصرف اختیاری، خوراک دریافت کردند به طوز معنی داری وزن کمتری داشتند. در حالیکه هیچ تفاوتی از نظر آماری در بین گروهی که 90 درصد مصرف اختیاری خوراک داشتند در مقایسه با گروهی که به صورت اختیاری خوراک مصرف کردند مشاهده نشد . کاهش 25تا 30 درصدی درافزایش وزن به واسطه مقدار مواد مغذی در دسترس در نتیجه محدودیت مصرف خوراک مشاهده شد، اما جبران این کاهش وزن درهفته های بعدی صورت گرفت.
جوجه هایی که دچار محدودیت مصرف خوراک بودند، در مقایسه با آنها که به صورت اختیاری خوراک مصرف کردند طی هفته 2تا4 خوراک بیشتری مصرف کردند.اگر چه، پرندگان با محدو دیت مصرف 80و90 درصدی به مقدار جزیی خوراک بیشتری مصرف کردند و نسبتا ضریب تبدیل پایین تری داشتند. اما گروهی که دچار محدودیت مصرف خوراک 70 درصدی بودند در مقایسه با پرندگانی که محدو دیت مصرف داشتند این امر منطقی به نظر می رسد، زیرا محدودیت شدید تر معمولا منجر به مصرف انرژی متا بولیسمی ظاهری بهتر می شود.
از نظر مصرف خوراک بین پرندگانی که محدودیت مصرف داشتند در مقایسه با پرندگانی که تحت تیمار محدودیت مصرف خوراک قرار نگرفتند هیچ تفاوتی مشاهده نشد،اما به نظر می رسد که پرندگان با محدودیت مصرف خوراک بازدهی بهتری رادر استفاده از خوراک داشته اند . از آنجا که دوره اعمال محدودیت مصرف خوراک در این ازمایش کوتاه بود نسبت به سایر آزمایش های منجر به افزایش وزن نهایی معنی دار در انتهای آزمایش نشد به طور کلی به تظر میرسد که محدودیت ارائه خوراک تا7/0 درصد در سنین جوانی راه حل مناسبی برای تولید بهینه جوجه های گوشتی است که درسنین جوانی دچار محدودیت مصرف خوراک می شوند. زیرا قادر به جبران این کاهش وزن در هنگام ارائه به بازار هستند.عملکرد بهتر در نتیجه کاربرد مواد مغذی از خوراک مصرف شده است. این فرضیه ارائه شده است که انرژی ودیگر مواد مغذی که صرف رشد جبرانی می شود ناشی از کاهش در احتیاج های نگهداری پرنده است.زیرا پرندگانی که به این شیوه تغذیه می شونددرهنگام محدودیت مصرف خوراک وزن کمتری دارند ودر نتیجه از اندازه متابولیکی کاسته می شود.
دیدگاه ها