مروری بر روش آبیاری موسوم به آبیاری نشتی
در روش آبیاری جوی و پشته ای آب بطور مستقیم در تماس با طوقه گیاه قرار نمی گیرد بلکه بطور نفوذی به این ناحیه می رسد.
برای انجام این نوع آبیاری گیاه را روی پشته ها می کارند و آب را در جویچه های واقع در حد فاصل پشته ها به جریان می اندازند.
آب به پشته ها نشت نموده و آنها را مرطوب می سازد. آبرسانی به جویچه های بین پشته ها توسط سیفون و یا لوله های دریچه دار انجام می شود.
این نحوه از آبیاری به تسطیح زمین با شیب 2 تا 6 در هزار و ایجاد و پشته نیاز دارد.
این نوع آبیاری برای گیاهانی که نسبت به مرطوب ماندن طوقه و سله و تهویه خاک حساس هستند و همچنین در مواردی که نمک آب یا خاک زیاد است با اصلاحاتی بسیار مناسب است.
هرچه شیب زمین بیشتر باشد ، آب کمتری را می توان به هر جویچه وارد نمود ، ولی طول مسیر آبیاری را می توان زیادتر گرفت.
طول مسیر آبیاری را معمولاً 100 تا 300 متر انتخاب می کنند. لازم است دقت شود که آب بمدت کافی در جویچه باقی مانده تا فرصت نفوذ به پشته ها را داشته باشد.
درصورتی که حجم آب آبیاری کافی باشد ، ممکن است ابتدای چند ردیف را بهم وصل کرد و سپس با شکستن جوی اصلی در یک نقطه آب را بطور همزمان وارد چند ردیف کاشت نمود.
مقدار آب ورودی به داخل هر جویچه به طول و عرض جوی ، سرعت و مقدار آب ورودی می بایستی بگونه ای باشد که خاک شسته نشده و از طرف دیگر زمان زیادی برای رسیدن آب به آخر هر جویچه لازم نباشد.
وجود علف هرز و کلوخه در داخل جویچه از سرعت حرکت آب می کاهد . طول هر جویچه نیز به میزان آب موجود ، بافت خاک و شیب مزرعه بستگی دارد.
ایجاد موانع در طول جویچه و تغییر مقدار آّب ورودی به هر جویچه از عملیات اصلاح و کنترل کننده کیفیت آبیاری می باشند.
خاکهای شنی مسائل خاصی را در رابطه با آبیاری جوی و پشته ای ایجاد می کنند. نفوذپذیری خاکهای شنی زیاد بوده و در نتیجه رطوبت بخوبی به بالای پشته نفوذ نمی کند و مقادیر کم آب در سطح جریان نمی یابد.
مقادیر زیاد آب نیز باعث شسته شدن خاک می گردد. طول مسیر آبیاری را در خاکهای شنی میبایستی کوتاه گرفت.
در روش آبیاری جوی و پشته ای آب بطور مستقیم در تماس با طوقه گیاه قرار نمی گیرد بلکه بطور نفوذی به این ناحیه می رسد.
برای انجام این نوع آبیاری گیاه را روی پشته ها می کارند و آب را در جویچه های واقع در حد فاصل پشته ها به جریان می اندازند.
آب به پشته ها نشت نموده و آنها را مرطوب می سازد. آبرسانی به جویچه های بین پشته ها توسط سیفون و یا لوله های دریچه دار انجام می شود.
این نحوه از آبیاری به تسطیح زمین با شیب 2 تا 6 در هزار و ایجاد و پشته نیاز دارد.
این نوع آبیاری برای گیاهانی که نسبت به مرطوب ماندن طوقه و سله و تهویه خاک حساس هستند و همچنین در مواردی که نمک آب یا خاک زیاد است با اصلاحاتی بسیار مناسب است.
هرچه شیب زمین بیشتر باشد ، آب کمتری را می توان به هر جویچه وارد نمود ، ولی طول مسیر آبیاری را می توان زیادتر گرفت.
طول مسیر آبیاری را معمولاً 100 تا 300 متر انتخاب می کنند. لازم است دقت شود که آب بمدت کافی در جویچه باقی مانده تا فرصت نفوذ به پشته ها را داشته باشد.
درصورتی که حجم آب آبیاری کافی باشد ، ممکن است ابتدای چند ردیف را بهم وصل کرد و سپس با شکستن جوی اصلی در یک نقطه آب را بطور همزمان وارد چند ردیف کاشت نمود.
مقدار آب ورودی به داخل هر جویچه به طول و عرض جوی ، سرعت و مقدار آب ورودی می بایستی بگونه ای باشد که خاک شسته نشده و از طرف دیگر زمان زیادی برای رسیدن آب به آخر هر جویچه لازم نباشد.
وجود علف هرز و کلوخه در داخل جویچه از سرعت حرکت آب می کاهد . طول هر جویچه نیز به میزان آب موجود ، بافت خاک و شیب مزرعه بستگی دارد.
ایجاد موانع در طول جویچه و تغییر مقدار آّب ورودی به هر جویچه از عملیات اصلاح و کنترل کننده کیفیت آبیاری می باشند.
خاکهای شنی مسائل خاصی را در رابطه با آبیاری جوی و پشته ای ایجاد می کنند. نفوذپذیری خاکهای شنی زیاد بوده و در نتیجه رطوبت بخوبی به بالای پشته نفوذ نمی کند و مقادیر کم آب در سطح جریان نمی یابد.
مقادیر زیاد آب نیز باعث شسته شدن خاک می گردد. طول مسیر آبیاری را در خاکهای شنی میبایستی کوتاه گرفت.
دیدگاه ها